Mânâyı Aşk

Tatlı bir fısıltı çıkıverdi yüreklerden
O dilsiz, kör ve sağır yerlerden

Hayat buldu kelâm, sardı sâhibini
Ona boyun eğmek, âmâ etti dîlini

O sarılış ki ne azîm bir zaferin nişânesi
O sarılış ki ne büyük bir kederin ayak sesi

Sarıldı gökler ona, sarmaladı onu yer
Bu latîf varlık artık "Ben efendinizim!" der

Selam durur gökler ona, el amân çeker nâs
Onun derdi sebebiyle câna meyleder yas

Sarar gam ve keder cânı, durdurur hasret zamânı
Ol aşkın bu gaddar yanı, cümle gönlü râbıt eyler

Ziyâde olur mürîdi, verir gayri cümle derdi
Sefîl gönüllerin merdi, cânı ona kurban eder

Devr-i devrân böyle gider, bî nasip ânı seyreder
Sihr-i aşk bu abdal eder, Meftûn dahî sürür gider

                                                                 Meftûn