İLK İNSAN

İlahi bir emirdi, ruh üflendi

Sevda, onun yüreğinde dirildi

Filizlenip yol oldu gönül nazarına

Kıyamet-i memâta, aşk oldu derya

Hayat başka kalplerle değerli

İlk kadın, ilk insan gibi kıymetli

Eş, anne, baba, kardeş, akraba

Uzanır silsile tâki ilk insana

İstemeli insan, değil gereksiz!

Kalp yorgun belki ümitsiz

Her Leylaya bir Mecnun vermeseydi kader

İlk insan olur muydu Havva'yla beraber

Sevda, kalplerin cilâsı

Severiz biz, bizden olanı

Rahmetten ümitvârız, zirâ

Mes'ut etti Allah, ilk insanı  Havva'yı

**********

Yunus GÜLBEYEN

HEMDEM

Yaşamla ölüm , arası fâni
Sevmek , hayatı yapar mı zâyi
Nice demler var , oldu geçti herşey âni
Hemdemle olunmaz mı kâni

O Hemdem ki geceden gündüz , ölüden diri
Çıkarır insandaki bütün izzeti nefsi

Dağlar secde eder dayanır mı insan kalbi
Hemdemle olunmaz mı kâni

Sükût bulur sevmek O'nda
Yorulmaz gönül , O'nun için olan canda 
Niceler geldi geçti bu cihanda
Olmadı sevda , O'nun için olmayan canda

********

Yunus GÜLBEYEN

 Kâni : Herşeyin O'ndan geldiğine inanan , inanmış